رژین دلفان در وبلاگ «صحنه مرا می‌خواند» نوشته است که؛ چند روز پیش پشت وی‌ترین «کتاب افق» چند DVD تا‌تر دیدم.
 «خشک سالی و دروغ»، «مکبث»، «ایوانف» و «این تابستان فراموشت خواهم کرد».

برایم کمی غریب بود که تا‌تر را بخرم و به خانه ببرم!! هر چهارتایشان را گرفتم. خوشحال بودم چون هرچهار اجرا را از دست داده بودم، اما حالا می‌توانستم ببینمشان. گرچه لذت دیدن تا‌تر ثبت شده با ابزار سینما و تماشای آن در صفحه کوچک لب تاپ، به هیچ وجه قابل مقایسه با حضور در سالن تا‌تر نبود.

شاید بهتر بود که برای ضبط نمایش‌ها اجراهایی جداگانه و بدون حضور تماشاگران انجام می‌شد. صدای خنده و ابراز احساساتشان کمی آزارم می‌داد. وقتی که در سالن تا‌تر نشسته‌ای می‌توانی، نمایش را در یک بسته و حاضرین را در بسته‌ای دیگر ببینی. البته قبول دارم که دو بسته در کنار هم و تاثیر گذار بر هم‌اند. اما به هرحال هرکدام از دیگری مستقل است. ولی وقتی همین نمایش و صدای تماشاگرانش را توی یک بسته داشته باشی زیاد جالب نمی‌شود.

امیدوارم نمایش‌های دیگری هم که نتوانستم ببینم، به کتاب فروشی‌ها بیایند و بتوانم همه را ببینم.